Analog insuliny lub jego farmaceutycznie dopuszczana sól, kompozycja farmaceutyczna o przedluzonym dzialaniu terapeutycznym, zastosowanie analogu insuliny, sposób dawkowania oraz sposób leczenia cukrzycy
The insulin analogue or its pharmacologically permissible salt containing two polypeptides forming chain A and chain B is characterised by a general formula 1, where X is the basic amino acid and means lysine or arginine,and R stands for inert amino acid, selected from glycine, alanine, serum or treonine, the amino acid sequence A being selected from SEQ ID No 1 to 4, and the amino acid sequence B being selected from SEQ ID No 5 or SEQ ID No 6, and that the insulin analogue has an isoelectric point of values from 6 to 8. The result also includes prolonged therapeutic composition, use of insulin analogue, dosage regimen and treatment of diabetes mellitus. The solution concerns stable insulin compounds, pharmacologically active, prolonged, flat,the peak glucose concentration during repeated administration and at the same time showed no strong daily fluctuations in glucose concentration, i.e. saw teeth effect.Analog insuliny lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól zawierający dwa polipeptydy tworzące łańcuch A i łańcuch B, charakteryzuje się tym, że określony jest wzorem ogólnym 1, gdzie X stanowi aminokwas zasadowy i oznacza lizynę lub argininę, zaś R oznacza obojętny aminokwas, wybrany spośród glicyny, alaniny, seryny lub treoniny, przy czym sekwencja aminokwasowa łańcucha A jest wybrana spośród SEQ ID Nr 1 do 4, natomiast sekwencja aminokwasowa łańcucha B jest wybrana spośród SEQ ID Nr 5 lub SEQ ID Nr 6, oraz, że analog insuliny ma punkt izoelektryczny o wartości od 6 do 8. Wynalazek obejmuje również kompozycja farmaceutyczna o przedłużonym działaniu terapeutycznym, zastosowanie analogu insuliny, sposób dawkowania oraz sposób leczenia cukrzycy. Rozwiązanie dotyczy związków stanowiących stabilne insuliny, aktywnych farmakologicznie, charakteryzujących się przedłużonym, płaskim, bezszczytowym przebiegiem stężenia glukozy podczas wielokrotnego podawania oraz nie wykazujących w tym czasie silnych dobowych wahań stężenia glukozy, czyli tzw. efektu „zębów piły”.
